Dotychczasowy rekord trasy poprawiony o 1:37 min :D

Miałem nadzieję spotkać jakąś trójkę, której przydałby się czwarty z drugą liną, ale nie wyszło. Za to obczaiłem piechotą Walmuehle i okolice, i wygląda, że będzie tam fajne wspinanie w jakiś upalny dzień w przyszłym roku. Nawet jest staw w dawnym kamieniołomie i możliwość chłodzącej kąpieli tuż obok skały :)

Wczoraj roweru nie dotknąłem, za to sobie pospacerowałem plażą, pobiegałem plażą i odrobinę popływałem w basenie.

Dziś przed świtem na lotnisko El Prat, pobudka o 3:50, start z kempingu o 5:40. Okazało się, że na interesującym mnie odcinku jedyna droga stamtąd prowadząca nawet formalnie nie jest autostradą, więc o dziwo nie złamałem zakazu :) Zresztą wg moich doświadczeń, Katalończcy jeżdżą dobrze i ostrożnie, baczą na rowerzystów i nie robią scen. Znacznie lepiej niż Francuzi, fajnie! :)

Pokaż trasę GPS

Potem pakowanie roweru od 6:30. W kolejkę na odprawę bagażową wepchnąłem się o 7:20 (dobry patent, muszę go stosować - jako pretekst idealny jest fakt, że z rowerem nie da się przejść między tymi rozpiętymi taśmami; w każdym razie tutaj zadziałał idealnie - pan z odprawy mnie zapytał, czy stałem w kolejce, powiedziałem, że nie, bo nie jest możliwe, żeby się tamtędy przedostać, a on mi nie tylko przyznał rację, ale też zajął się mną od razu i to zajął z pomocnym nastawieniem - bez tego mógłbym się spóźnić na samolot!), bagaż zdany dopiero o 8:15, bo mimo pianki podpanelowej i dużych worków jeszcze mi kazali ostreczować rower (cena 32 EUR!), odlot o 9:40, bo się opóźnił o pół godziny.

W Wiedniu zaś powrót z lotniska Schwechat i zakupy. W domu byłem o 15:50. Cała akcja dokładnie 12 godzin, z czego samego lotu dwie. Masakra, ile te samolotowe komplikacje człowieka kosztują czasu i zdrowia.

Ale na samym lotnisku było bombowo! ;)



Podsumowanie wyprawy Pirenoja 2025

Całkowity dystans wyprawy: 1921,5 km, średnio dziennie 95,6km (bez dni restowych, ale tym razem dni restowych było dużo, bo miałem zapas czasu przeznaczony na pracę).

Całkowita suma podjazdów: 38 114 m, czyli 2 048 m / 100 km dnia wyprawowego. Z grubsza to samo co rok i dwa lata temu. Z tym że ostatnie dwa dni to prawie zero podjazdów, więc wschodnie Pireneje nieco bardziej górzyste od zachodnich – już raczej na poziomie Alp.

Zaliczonych bigów: 28, czyli tyle, ile mi zostało w Pirenejach i okolicy :) Daje to średnio 1,47 biga na dzień wyprawowy, czyli dość lajtowo, ale jak zwykle były bardzo nierówno rozłożone. Dzień pierwszy i ostatnie trzy to zero bigów, a w samych Pirenejach były z reguły dwa dziennie, a trafiły się i trzy :)

Forma: znacznie lepsza niż w poprzednich latach – widać motywacja do jazdy od początku sezonu (dziękuję, Garminie) dobrze na mnie wpłynęła. Aczkolwiek idealnie nie było, szczerze mówiąc momentami byłem jednak sobą rozczarowany. No, ale absolutnie nie było „zdychania” jak rok temu!

Zdrowie: dobrze. Czasem coś tam łupnęło w krzyżu albo stopa zapiekła, ale to już ten wiek chyba ;)

Sprzęt: zerwany łańcuch i jedna złapana guma. W sumie można powiedzieć, że tanio się wykpiłem. A nie, jeszcze koszmarnie wygięta boczna rurka od bagażnika przez obsługę lotniska (w Wiedniu czy w Barcelonie? Obstawiam to drugie, pewnie zrzucili rower z samolotu!). Na szczęście bez konsekwencji dla jazdy, ale niewiele brakowało, by zablokowała lub uszkodziła koło :/
Z pozytywów: dobrze sprawdził się Edge. Co prawda brakowało mi własnych punktów (strasznie ciężko się zmieścić w 200), ale za to jego wyszukiwarka bywa przydatna (zwłaszcza „point” co oznacza stolik, czyli dżizasa – to chyba jedyne urządzenie / aplikacja, która pozwala to wyszukać tekstowo na mapie, a sprawa jest bardzo przydatna przy dzikowaniu :)

Pogoda: mieszana, z grubsza jak rok temu. Myślałem wtedy, że to wpływ Atlantyku, ale jak widać na wschodzie też dużo pada. Wyraźnie więcej niż w Alpach latem. Trochę to upierdliwe, ale ponieważ z reguły jest przy tym raczej dość ciepło, to idzie to znieść.

Okoliczności: podobne do zeszłorocznych. Pireneje wschodnie równie urokliwe jak zachodnie, sporo skał, ładne widoki, ale nie jakiś szał. Rozczarowali mnie trochę francuscy kierowcy, a pozytywnie zaskoczyli katalońscy. Poza tym miałem okazje dwa razy porozmawiać z Włochami, a z Hiszpanami dogadywałem się całkiem nieźle mówiąc po włosku i wstawiając te (dość liczne) hiszpańskie słówka, które znam. Fajnie :)
Na duży plus Andora - pięknie, górzyście, zielono i raczej niedrogo, tylko trzeba mieć eSIM na net, bo Andora nie jest w Unii i "fair usage" nie działa, więc ceny w tym aspekcie są "szwajcarskie".
No i zero akcji z policją, mimo że obowiązkowego kasku jednak nie wziąłem (rozważałem poważnie, ale by się nie zmieścił do bagażu lotniczego). Nawet lepiej, bo nie wiem, co bym z nim robił na miejscu, chyba głownie na sakwach woził. A w słuchawkach wprawdzie nie jeździłem non-stop, ale dość często. Policję widziałem wielokrotnie (w tym ich "obóz kondycyjny"?), ale ani razu się mną nie zainteresowała. I dobrze!
Ogólnie te całe przepisy o kasku (poza obszarem zabudowanym, więc wjeżdżając do każdego miasteczka oddychałem z ulgą :p) i słuchawkach są bardzo bez sensu. Absolutna większość rowerzystów (poza Barceloną) faktycznie jeździ w kaskach (na zdrowie, ale mnie proszę w to nie mieszać, zwłaszcza w upale!), ale całkiem sporo ma też słuchawki mimo zakazu i nie dziwię się - jazda rowerem na sporych dystansach jest często dość monotonna i słuchanie czegoś (audiobooki) bardzo pomaga w "przetrwaniu" co nudniejszych odcinków, a przy odpowiedniej głośności nie przeszkadza w słyszeniu ruchu drogowego, ja przynajmniej bez problemu ogarniam jedno i drugie.

Ogólnie wyprawa bardzo udana, jestem zadowolony i cieszę się, że obejrzałem całe Pireneje i mogę już tam nie wracać :)

Dziś ostatni dzień jazdy. Wyruszam lekko przed 10, bo mi się nie chciało wcześniej :-P 
W kempingowym sklepiku nie ma chleba, więc pytam, gdzie kupić po drodze. "W Cordanie", mówi pani, aha. Po 13 km okazuje się, że Cordana z mojej szosy wygląda tak:



No to jadę na głodnego :-P
Niby cały dzień ma być lekki zjazd, ale jest przy okazji mocno czesko i trochę to męczy. Plus przeciwny wiatr i bardzo ruchliwa droga. 

Więc wypatruję miejsc, gdzie szosa objeżdża jakieś miasteczko górą i wtedy jadę przez miasteczko wzdłuż rzeki. W ten sposób po ok 20 km zdobywam chleb, aczkolwiek kiepski. Przed Manresą (większe miasto) orientuje się, że ją też mogę objechać wzdłuż rzeki i z mniejszym ruchem. A jedyne dwie atrakcje miasta (wg google) i tak zobaczę :-) Oto one na jednym zdjęciu :)


Obie atrakcje: most i katedra

Sprawdzam też hotele w okolicy lotniska i chociaż jest szokująco drogo, to jednak jeden za 70 za noc się znalazł. Po namyśle stwierdzam jednak, że wolę drogi kemping niż jeszcze droższy pokoik bez klimy. Tymczasem jest już dobrze ponad 30 stopni. 

Dalsza droga prowadzi pod masywem Montserrat. Widoki fantastyczne, ale zdjęcia niestety pod słońce. 



Szosa C-55 ciągnie się i ciągnie, straszliwy ruch ciężarówek, wąsko, prawie nie ma pobocza, nie bardzo nawet jest gdzie odsapnąć! W końcu widzę stojące na wyjątkowo szerszym w tym miejscu poboczu... plastikowe krzesło! No to postój, zwłaszcza że jest cień! Siadam, relaksuje się, aż tu nagle podchodzi sexworkerka i mówi, że to jej krzesło i mam spadać! Krzesło zwalniam, ale sobie jeszcze stoję, a ona mówi, że mam tu nie stać! LOL! 😂

Mówię, że to miejsce publiczne i jak jej coś nie pasi, to niech dzwoni po policję! 😂 Po kilku minutach jednak stwierdzam, że jej towarzystwo mi nie odpowiada i odjeżdżam. Bo biorąc pod uwagę jak mnie potraktowała ("che te vayas" to były jej pierwsze słowa), to nie tyle sexworkerka, co wredna kurwa :-P

Potem jadę już głównie płasko przez kolejne miasteczka aglomeracji. Tereny z reguły przemysłowe i brzydkie, do tego pod coraz mocniejszy wiatr. Odliczam kilometry do końca... 

W międzyczasie Mercadona (kolacja, zakupy na jutro i dużo longanizy de pavo do domu) i Leroy Merlin (taśma klejąca). Wreszcie docieram w okolice lotniska i przedzieram się przez jeżyny do kępy trzcin, gdzie zostawiłem piankę (prawie miesiąc temu!). Pianka jest, dodatki też, super! :-)

No to teraz wreszcie na kemping. Strasznymi opłotkami jadę i jadę, aż docieram do... plaży. Kemping już widać, ale przez rzeczkę i plot. No to teraz sobie popcham obciążony na maksa rower przez kopny piach... Miodzio! 

Pokaż trasę GPS

Na kemping docieram jakoś od tyłu i strasznie zmachany. Jadę na recepcję, stoję w kolejce i w końcu dostaję w sumie przyzwoitą piazzolę za 71 za dwie noce. Nie tak źle! Potem jeszcze spacer na plażę, bo przy pchaniu zgubiłem wetkniętą między sakwy folię do opakowania sakw do samolotu! Na szczęście się znalazła. 



Nie ma bata, żebym kemping opuszczał tą samą drogą. Nichu ja! Pojadę kawałek autostradą (innej drogi nie ma) i chuj, trudno. 

Namiot, mycie, jedzenie, relacja... To był długi i ciężki dzień. Przed odlotem muszę wstać o 4, ale na szczęście to nie jutro! Jutro odpoczywam... 

Skończyły się bigi, więc dzisiaj turystyka. Na początek Andora La Vella. W tamtą stronę tylko przejechałem główną, więc tym razem bardziej na luzie.

Mosty paryski i madrycki




Rzeźba Salvadora Dali (powtarza się chłopak ;-)



Place Poetów i Ludu







I muzeum rowerów :-)




Pierwszy motocykl parowy! 




Creepy... 


Chociaż rzucisz przynętę, nigdy nie wiesz
I ukryty helikopter masz w rowerze... 

W Sant Julia kupiłem w Leclercu trzy mega ciacha i to był dobry ruch, bo mega churro całkiem dobre, a pozostałe pyszne :-)



Potem pożegnanie z Andorą... 

"Żegnajcie mi dziś Andorskie wyżyny,
żegnajcie mi dziś marzenia ze snów 
Ku brzegom hiszpańskim juz ruszać mi pora
I nigdy zapewne nie wrócę tu znów.
Heja! 
I blask waszych gor, Andorskie wyżyny 
W noc ciemną i złą mi będzie się śnił 
Leniwie popłyną w siodełku godziny
Wspomnienie gór waszych przysporzy mi sił.
Heja! 
 
I dalej pod wiatr, ale za szosowcem do La Seu d'Urgell, gdzie zerknąłem na katedrę. 



O tyle ciekawa sprawa, że biskup Urgell jest jedną z dwóch współ-głów państwa Andora (drugą jest prezydent Francji). 

Dalej nadal głównie lekko w dół do Organyi, gdzie zaczyna się ładny przełom El Segre i długie jezioro zaporowe. 







Niestety, wiatr cały czas w pysk, co odbierało nieco przyjemności. Za to pogoda wreszcie ładna, ok 30 stopni i full lampa. Opaliłem się! ;-)



Jak wreszcie odbiłem na wschód, to się zrobiło lekko pod górę, ale wiatr prawie w plecy :-) Potem jeszcze przełączka niecałe 500m przed Solsoną (zrobiłem w pół godziny!), Lidl w tejże i na kemping w Sant Ponc. 



Niestety to 3 km w bok i 110m w dół od trasy, więc jutro na dzień dobry trzeba będzie to podjechać ;-)

Pokaż trasę GPS

Po przymusowym reście (zapowiadany był deszcz na cały dzień, choć w rzeczywistości nie padało aż tak dużo, ale było zimno i brzydko, i silny wiatr) w przyczepie kempingowej, czułem się zacnie wypoczęty i gotów na wyzwania ostatniego poważnego dnia wyprawy. dzisiaj aż trzy andorskie bigi! :)

Start o 9:15, bo nawet nie musząc zwijać obozu i tak się grzebię straszliwie. Ale to chyba wystarczająco wcześnie. Pierwszy big, Coll d'Ordino wchodzi jak w masełko, a że jest krótki (bo spałem wysoko, aż na 1550), to ok 10:15 jestem już na górze. Tu szybka regulacja hamulców (bardzo nisko już brały, a wczoraj zapomniałem) - uwinąłem się w 10 minut! Czytałem wczoraj, że "V-ki odchodzą na śmietnik historii" - no to niech mi który z tych miłośników tarcz hydraulicznych zrobi taką ich regulację w 10 minut! :D A może ich nie trzeba regulować? Nie znam się, ale z moimi hydraulikami w Cube same problemy - niedawno odpowietrzałem i znów jest klamka miękka jak masło na parapecie...

Pokaż trasę GPS

Po regulacji zimny zjazd do Ordino. I kilka fotek, bo ładnie.



W miasteczku raptem 3 hotele, z czego dwa zamknięte, a w trzecim akurat recepcjonistka gdzieś wyszła. W sklepie sakw nie zostawię, bo będzie sjesta, ale trafiło się muzeum miniatur czynne bez przerwy i miłe panie zgodziły się przechować sakwy. Super, to lecę na drugiego biga :)

Arcalis jest długi i raczej łagodny, nic szczególnego, ale na górze piękne widoki. Wciągam na raz i jestem na szczycie o 12:40. Dwa bigi przed godz. 13? To chyba wkrótce będzie można się napić? ;)





Zjazd długi i w końcówce czeski, sakwy czekają bez przygód, a potem dalsza (ale bardzo krótka, Andora jest maleńka!) część zjazdu do La Massana. Tu mam zamówiony hotel na dzisiejszą noc (kempngu brak, zresztą hotel za 30 EUR...), więc od razu uderzam. Niby check-in od godz. 15, ale o 14:20 bez problemu mnie meldują :)

Pokaż trasę GPS

Pokój z wypasionym tarasem (dzielonym z innymi pokojami), więc będzie gdzie gotować :) W ogóle spoko hotel, dobrze wyposażony, w dobrym stanie, nie mam pojęcia, dlaczego taki tani. Mają nawet specjalne pomieszczenie do przechowywania rowerów i myjnię dla nich! W ogóle rowery (MTB, a zwłaszcza downhill) to tutaj wielki biznes. Sklepów sportowych mnóstwo, wyciągi, reklamy, dedykowane knajpy, stada rowerzystów w mieście i okolicy (aczkolwiek wielu z nich to jednak moto-rowerzyści :p).



W pokoju jem sobie lancz na słodko, piję kawę mrożoną i bez pośpiechu zbieram na się na trzeciego biga krótko po 15. Ten jest najdłuższy, 1070 podjazdu) i najwyższy (2304 m npm). Z lekkim respektem ruszam, ale jedzie się dobrze. Ba, świetnie! Im wyżej, tym szybciej! Bez postoju wciągam całość, a na samej końcówce wręcz trochę sprintuję! :o
Nie wiem, skąd taki nagły przyrost formy, może to psycha, bo to już niestety ostatni big na tej wyprawie i wiem, że nie muszę oszczędzać sił...?

Na przełęczy oglądam drogę, którą pierwotnie miałem wjechać do Andory. No kurna, dobrze, że zmieniłem marszrutę!!



Po obejrzeniu "tamtej strony" wracam na sama górę, ściągam koszulkę i czekam aż przeschnę. Ale niedługo, bo chłodno. Po chwili więc zaczynam się ubierać, a tu nadjeżdża stado motocyklistów. Stają obok mnie i nie gaszą silników, kurwa ich mać! Stoją i stoją, i warczą, i smrodzą! Po jakimś czasie straciłem nadzieję i przeniosłem się najdalej, jak się dało, ale i tak za blisko. W końcu zgasili silniki, ale zaczęli hałasować kompresorem. Widocznie na terenowym podjeździe mieli obniżone ciśnienie, a teraz na asfalt dopompowują. W każdym razie w końcu miałem tego dość. Szybko zrobiłem zdjęcia, doubrałem się i w pedał.






Pokaż trasę GPS
Po ok 200m w dół przypomniałem sobie, że moja przepocona koszulka forumowa... nadal suszy się na barierce na przełęczy. Fuck! Wracać absolutnie mi się nie chce, więc macham ręką i zjeżdżam dalej, ale mózg już pracuje. Widząc podjeżdżającą z naprzeciwka rowerzystkę, zawracam i jadąc równolegle z nią, zagaduję. Mówi dobrze po angielsku i obiecuje pomóc, o ile zdoła dotrzeć na górę. Jeśli tak, to zostawi moją koszulkę w wypożyczalni rowerów, skąd ją sobie odbiorę. Kurde, to się może udać! :)

Pokaż trasę GPS

Zjeżdżam na dół, odstawiam rower do przechowalni, mycie, pranie i powoli pora się zbierać na zakupy i do wypożyczalni. Laska powiedziała, że chce zdążyć przed jej zamknięciem, czynna zaś jest do 19:30, a jest 18:50 więc idę. Kiedy docieram tam po zakupach, to Carol (tak okazała się mieć na imię) siedzi przed wejściem i na kogoś czeka. Koszulkę wydają mi w środku (hurra), a ja jeszcze chwilę z nią gadam i nawet pożyczam jej na chwilę kurtkę puchową, bo przemarzła na zjeździe, a teraz siedzi i czeka, aż ją ojciec autem odbierze, a jest ok 17 stopni.

Ojciec wkrótce podjeżdża, gadamy jeszcze moment (Andoranka, ale mieszka w UK, stąd biegły angielski zapewne), raz jeszcze serdecznie jej dziękuję (a ona mi, bo ponoć moja prośba zmotywowała ją, by dotrzeć na szczyt! :) i się rozchodzimy. W sumie szkoda, że nie cyknąlem wspólnej fotki :-/

No i super, koszulka o wartości sentymentalnej uratowana! :)