Amici de Bici, dz. 37, (ever)restowy*

W ramach odpoczynku wybrałem się jak zwykle na biga. Tym razem padło na najwyższy chyba podjazd całej jesiennej części wyprawy, czyli Sv. Jure.

Początek spoko, co prawda wiało w ryj, ale jakoś niedramatycznie. Na wys. 365 mnpm i zarazem na granicy parku narodowego Biokovo okazało się, że wjazd jest płatny. Dla rowerów też (!!). Pierwszy raz coś takiego widziałem. Ale co tam, 25 kun nie majątek, zapłaciłem i pojechałem (na szczęście, nauczony przykrymi przygodami, zawsze na biga zabieram jakieś pieniądze).

Potem był odcinek przez las, który przetrwał (?) pożar. Śmierdziało spalenizną, drzewa bez igieł i osmalone, ale stoją, prawdopodobnie w przyszłym roku jednak wypuszczą pędy, oby!



Na spalonym (lesie)

Potem była restauracja po lewej stronie, na granicy płaskowyżu (ok. 900 mnpm), którą oczywiście zignorowałem, ale na szczęście zapamiętałem, bo ta informacja była później cenna. Do szczytu jeszcze falowanie płaskowyżem, gdzie nawet kilka (bardzo krótkich) zjazdów się trafiło oraz coraz silniejszy wiatr SE. Momentami wpychał pod górę, momentami był boczny, a momentami jednak w ryj (na serpentynach). Na koniec podjazd ostrymi zakosami pod maszt przekaźnikowy na szczycie, gdzie napisy twierdzą, że się jest na 1762 m. GPS nie potwierdził, prawdopodobnie tyle było tuż pod masztem, ale tam było zagrodzone i brak wjazdu a tu było o kilkanaście mniej. Nieważne, grunt, że big zrobiony :)


Szczyt Sv. Jure z oddali


Widok ze szczytu

Jak tylko stanąłem na szczycie i zdjąłem koszulkę, żeby wyschnąć przed przebiórką w suche i ciepłe, to zaczęło padać. A ze oprócz tego wiało jak pojebane i było 12 stopni, więc nie było co czekać, tylko ubierać się jak najszybciej we wszystko, co zabrałem (spodnie 3/4 na wierzch, bluza power stretch, kurta goretex - na to wszystko przepocona na podjeździe koszulka - oraz długie rękawiczki) i wypad na dół. Oczywiście bardzo ostrożnie, bo wiatr był już raczej huraganem (w porywach nie zdziwiłoby mnie gdyby miał 20 m/s a może i więcej), a nieobciążony rower na zjeździe jakoś wybitnie stabilny nie jest...

Przemoczony od pasa w dół, zziębnięty i odrętwiały dokulałem się po niecałej godzinie do wspomnianej restaracji, która się okazała moim wybawieniem z racji ciepła, suchości, braku wiatru i ciepłej herbaty. A nawet WiFi :)

Po jakichś 20 minutach przestało padać, więc pojechałem dalej i już bez przygód dotarłem na dół.



Ogólnie stwierdzam, że choć sam w sobie Sv. Jure nie jest jakimś specjalnie trudnym podjazdem (raczej długim), to w połączeniu z dzisiejszą aurą podczas zjazdu będzie jedną z cenniejszych pereł w mojej kolekcji :)

*(c) Wujek_z_SB